Zijn de zeemeerminnen dol op een lekker zeereisje.
En hebben ze erg genoten van hun reisje naar Kaap Hoorn het kan altijd spannender.
Ook waren er langgeleden vrouwelijke bemanningsleden aan boord van de zeilschepen,ze kwamen zelden op de monsterrol voor.
Soms mocht de vrouw van de kapitein ook mee varen en werden er zelfs kippen aan boord gehouden om hen van een eitje te voorzien.
Een van die vrouwen was wel heel uniek.
Lees hier het verslag van Mary Ann Brown de vrouw van de kapitein.
De winter van 1856 was één van de zwaarste in jaren en verschillende schepen zagen geen kans Kaap Hoorn te ronden en moesten met averij omkeren.
Mary Ann zette echter door.
Al vergde de ronding liefst vijftig dagen. Dagen van zware stormen en bittere koude.
Een ronding die veeltijd vergde, eiste het bovenmenselijke
van kapitein en bemanning.
Al die tijdkwam zij niet uit de kleren. Zij sliep slechts enkele uren per nacht en was tijdens een zware storm maar liefst 48 uur achtereen aan dek.
Waar dat fragiele kind de kracht vandaan haalde,is onbegrijpelijk.
Intussen probeerde zij ook nog haar man zo goed en zo kwaad als het ging te verzorgen. Bovendien was zij zwanger.
Bij een Kaap Hoorn ronding die zoveel dagen vergde, raakte de bemanning
uitgeput. De zeelui leden aan bevriezingsverschijnselen en ongelukken bleven niet uit.
De aandrang om op te geven was groot. Maar Mary Ann wist de bemanning tot volhouden te bewegen. Zij moet over uitzonderlijke (leiders)capaciteiten hebben beschikt.
In San Francisco was iedereen stomverbaasd dat een jonge vrouw een klipper rond Kaap Hoorn had gebracht. Zoiets was nog nooit vertoond. De bewondering aan de waterkant was groot en de verzekeringsmaatschappij gaf haar een premie van 1300 dollar.
Een lading van meer dan 100.000 dollar was behouden gebleven. Zij koesterde zich niet lang in die bewondering, want zij was diep bezorgd over haar man.
Toen een vervangende kapitein beschikbaar was, keerden zij dadelijk terug naar Boston. Per stoomschip en via de Isthmus van Panama. Toen de kortste verbinding.
In Boston werd zij als een heldin ontvangen.
Men zamelde geld in, want het echtpaar verkeerde nu in behoeftige omstandigheden. Een pas opgerichte vrouwenbeweging wilde haar graag als boegbeeld gebruiken, maar zij wees dat af. Al die aandacht vond zij zwaar overdreven. In maart 1857 bracht zij een gezonde zoon ter wereld. Haar man was zich daarvan niet meer bewust. Hij ging zienderogen achteruit en overleed kort daarop.
Mary Ann had orkanen overleefd, maar door de verzorging van haar man was ook zij besmet geraakt en vier jaar later stierf ook zij aan tuberculose.
Boegbeeld
Mary Ann was waarschijnlijk de eerste vrouwelijke kapitein en zeker de enige die ooit Kaap Hoorn rondde. Als één vrouw het verdient een boegbeeld van de vrouwenemancipatie te zijn, dan is zij het.
Maar zij is totaal in vergetelheid geraakt. Alleen het ziekenhuis bij de US Merchant Marine Academy in New York schijnt naar haar genoemd te zijn.
Niet met haar meisjesnaam of anders voluit, maar alleen maar met de naam van Patten. Eigenlijk verdient zij meer dan dat.
Vrouwen in de zeilvaart van de negentiende eeuw Mary Ann Brown, heldin van de Kaapvaart
De emancipatie van de vrouw is ook aan de scheepvaart niet voorbij gegaan. Er varen tegenwoordig veel vrouwen op de grote vaart. Het is echter een misvatting te denken dat daarvoor geen vrouwen op schepen te vinden waren. In de negentiende eeuw
voeren ze al op de grote zeilvaart.
Zij maakten echter geen deel van de bemanning uit, ook al stonden zij nogal eens als stewardess op de monsterrol.
Door Douwe Keizer.
